Senin annen benim, çocuğum!

Hiç sizin de başınıza geldi mi, dört gözle beklediğimiz "anne" kelimesini bebeğinizden duyma mutluluğunu müteakip, birden bunu sadece size söylemediğini fark etmek?

Bizim kız maşallah bakıcımıza da anne deyip deyip sarılma halinde, babaanneye de zaman zaman anne diyor. Bir yandan seviniyorum, ne güzel demek ki bebeğim mutlu ve seviyor bakıcısını.
Allahtan ikinci çocukta bunu yaşıyorum, çocukların eninde sonunda anneye kaldığı bilincinde olacak kadar tecrübeliyim ama yine de yine de içim içim biraz bozuluyorum.

Çok da yoğun çalışmıyorum hani hiç mesaisi olmayan , hafta sonu çalışmayan "şanslılar"danım sonuçta.
O kadar da ayrı kalmıyoruz.

Geçen bizim oğlan durumu fark etmiş ve kardeşine "Hayır, o senin annen değil" diye söylenmiş.
Bakıcımız da çok takdir ettiğim bir açıklamada bulunmuş : "Merak etme, şurada daha en fazla bir kaç ay daha böyle der sonra ayırt eder "
Ne yalan söyleyeyim bu açıklama kendime yapılmış gibi mutlu oldum ben,içimden "öyle değil mi" diye gülümsedim:)

Sizlerin de benzer saçma kıskançlıkları oluyor mu?


Ceren