Küçük bir çocukken evde evcil bir hayvanım olsun isterdim ama bizimkileri bir türlü razı edemezdim. Sonra sokakta bir yavru kedi beslemeye başladım. Adını da Pamuk koydum. Pamuk'u yavaş yavaş eve alıştırdım , annem razı oldu gibi ama babamı razı edemedim bir türlü. Kediyi gündüz eve alıyorum ,babam gelmeden sokağa çıkartıyorum. Gel zaman git zaman babamı da razı ettim. Pamuk evimizin ilk kedisi,hatta babamın biricik göz ağrısı oldu. Pamuk dişiydi. E aylar geçti hayvanın çiftleşme mevsimi geldi,annem tutturdu günah hemen kısırlaştıramam mürüvvet görelim diye. Bizde 4 yavruya mürüvvet gördük,Pamuk sonrasında kısırlaştırıldı. Ama bizdeki kedi sayısı bir anda 5 e çıktı. Sonra yıllar geçti kediler öldü ama biz yazık annemiz dedik,ay yazık kör dedik eve aldık. Evdeki kedi sayısı hiç 3 ten aşağıya inmedi. Taaa ki babamın vefatına kadar. Annemde şimdi tek kedi var. O da benim bebelerden hiç hazmetmiyor. Biz geldik mi evde kaçacak delik arıyor.
Bunları niye anlattım. Tarih tekerrürden ibaret misali bizim oğlan deli gibi evcil hayvan istiyor. Ama zamane gençliği işte, İguana istiyor. En son gittik bir dükkana İguana baktık. Ben elime alabiliyor muyum elleyebilir miyim diye baktık. Malum hayvancagızın bakıcısı ben olucam sevicisi çocuklar olacak.
Sonrasında benim hamilelik oraya çıktı İguana alma işi kaldı. Hatta büyük oğluma hamileliğimi ilk söylediğimde " Ne gerek vardı kardeşe,İguana alacaktık ya" bile dedi.
Sonrasında bebek geldi,biraz büyüdü. Bizim İguana konusu yine açıldı. Ama ben kendime 2 çocuk+ 1 İguana konusunda güvenmiyorum.
Ne yapacağız diye düşünürken ,evcil hayvanımız bizi kendi buldu,bir Martı. Bu çok kar yağdığı zamanlarda camın önüne ekmek koymuştum. Bu şapşik bizi bellemiş ordan. Şimdi her sabah geliyor cama tıklamıyor. Azıcık havada uçar vaziyette uzak duruyor. Ben ekmekleri koyuyorum ,geri çekiliyorum. O da yiyip gidiyor. Arada menü değiştirip simit falanda veriyorum ama. Şimdilik herkes bu durumdan mutlu,evcil bir hayvanımız var. Bakıcı ararken artık 2 çocuk+ 1 Martı'ya bakacaksa şartıyla bulmam lazım .
Gökçe
Ay çok tatlıi ya ben de köpekle büyüdüm, çok önemli yeri vardır hayatımda.. Hayvana çok evetciyim ama henüz hayvan yok evde çünkü şartlarım müsait değil. En önemlisi önce kendin ve çevren hazır olacak o da bir can, geri vermek için almamak lazım.. Aynen dediğin gibi, o da bir çocuğun oluyor çünkü. Çocuk gibi hisli, duygusal.. Iguana nasıldır bilemedim ama :D Martı kendi kendini evlat edindirmiş, bana da oldu bu tip konuklar, sonra birden gidiveriyorlar, üzülüyor insan ama hep sevgiyle anıyorsun..
YanıtlaSilBira uzun bir cevap olacak ama evcil hayvan olayı cidden farklı. Bizim evdeki kediler hep evin ferdi gibiydi. Ama annem hayvan sevgisinde bazen abartılı bir insan olabiliyor. Bir gün yazlıkta oturuyoruz annem ' Gökçe ya kirpilerin kuyruğu olur muydu " dedi. " Yooo o nerden çıktı şimdi." dedi , Yok birşey falan dedi ama ben anladım var birşey :))) üsteleyince " ya arka bahçeyeizim kirpi geliyor her gece karanlıkta tam göremiyorum ama kuyruğu var birazda türlü sanki ben ona yemek veriyorum didinecek biz bastık çığlığı tabi anne sen arka bahçede fare mi besldin diye. Safım 1haftadır kirpi diye arka bahçede belirsiz bir hayvan bekliyormuş. Hal dalga geçerim kirpilerin kuyruğu var mıydı diye :)))
Sil